και προς τα ψηλά όλο
το οπάλιο φως
στο νέο φεγγάρι.
Πιο κάτω εγώ.
Κι ανάμεσα
το σύννεφο το μαύρο εκείνο
που μουντζουρώνει την ελπίδα.
ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΛΟΥΣΤΑΣ,Ποιήματα (1986-1997), Εταιρία γραμμάτων και Τεχνών, Φλώρινα, 1997.
Η ελπίδα μουντζουρώνεται καθημερινά. Από ανθρώπους ανάξιους που όχι απλά δεν παράγουν και παρασιτούν, αλλά εμποδίζουν και τους άξιους να προσφέρουν… Η ελπίδα μουντζουρώνεται καθημερινά από ανθρωπάκια της δεκάρας που αν δουν τον εαυτό τους στον «καθρέφτη» θα τρομάξουν… Η ελπίδα μουντζουρώνεται καθημερινά, αλλά δεν σβήνεται και δεν πεθαίνει, γι΄ αυτό ακόμα δεν καταθέτω τα όπλα…
Καλή εβδομάδα
1 σχόλιο:
Επειδή υπάρχουν Άνθρωποι σαν εσένα δεν "μουντζουρώνεται" η ελπίδα, Γιώτα μου....
Δημοσίευση σχολίου